Two things caught my mind when I read this poem, first the easy accessability of the words which I understood unlike her other poems which demand knowledge of punjabi vocabulary. The second was the simple monotony which makes the poem go on and on into infinity.

ਅੱਥਰੂਆਂ ਸੰਗ ਭਿੱਜੀਆਂ ਅੱਖੀਆਂ ਭਿੱਜ ਕੇ ਸੁੱਜੀਆਂ ਮੱਚੀਆਂ ਅੱਖੀਆਂ ਰਾਤੀਂ ਰੋ ਕੇ ਸੁੱਤੀਆਂ ਅੱਖੀਆਂ ਤੇਰੇ ਦੁੱਖੋਂ ਥੱਕੀਆਂ ਅੱਖੀਆਂ ਲੋਕਾਂ ਕੋਲੋਂ ਡਰਦੀਆਂ ਅੱਖੀਆਂ ਤਾਂ ਕੱਜਲ ਵਿੱਚ ਪਰੁੱਚੀਆਂ ਅੱਖੀਆਂ ਮੁੜ ਮੁੜ ਤੱਕ ਤੱਕ ਵਿਛਦੀਆਂ ਅੱਖੀਆਂ ਤੇਰਾ ਨਾਂ ਲੈ ਹੜ੍ਹਦੀਆਂ ਅੱਖੀਆਂ ਤੈਨੂੰ ਫਿਰ ਵੀ ਲਭਦੀਆਂ ਅੱਖੀਆਂ